835 - *موفقیت مادر زادی نیست . . . *
موفقیت مادر زادی نیست . . .
بیشتر آدم ها وقتی درگیر شرایط سخت یا مشکل بزرگی می شوند، به راحتی با آن کنار نمی آیند و از روند معمول زندگی دور می شوند. اگر این مشکل دائمی و همیشگی باشد، می تواند آنها را برای همیشه از داشتن روزهایی همراه با شادی و موفقیت محروم کند...
در مورد بعضی ها شاید بشود گفت بیشتر مردم با زندگی عادی و معمولی اوضاع از این هم بدتر است. آنها بدون داشتن مشکل یا ناراحتی خاصی همیشه در حال غرزدن، گله، شکایت و ناله کردن از شرایط بد دنیا، زندگی، آب و هوا، کشور، دنیا و... هستند. آنها همیشه بهانه و دلیلی دارند که شاد نباشند، موفق نشوند، شکست بخورند و شکست ها و اشتباه هایشان را به چیزی غیر از خود یا خارج از خود نسبت بدهند.
شاید این حرف ها کلیشه به نظر بیاید ولی قصد داریم هرازگاهی در صفحه «موفقیت» سراغ کسانی برویم که «مشکل داشتن» و «تفاوت» با دیگران، جزء جدا نشدنی زندگی آنهاست. این تفاوت با بعضی هایشان به دنیا آمده و با بعضی های دیگر، از اوایل مسیر زندگی همراه شده است اما اراده و خواسته آنها، رمز موفقیت و چیرگی شان بر کمبود یا مشکل بوده است.
«پیمان نصیری» متولد خرداد ۱۳۵۹ در شهر «بِزَنجان» است. او از کودکی با همسن و سالانش متفاوت بود و گرچه این تفاوت او را از زندگی عادی دور کرد ولی در مسیری قرار گرفت که به موفقیت و قهرمانی نزدیک شد. پیمان دویدن در مسیر موفقیت را از نوجوانی آغاز کرد و خیلی زود ورزشکار حرفه ای شد. بزنجان شهر کوچکی از توابع شهرستان «بافت» است که مثل بیشتر شهرها و شهرستان های کشورمان امکانات ورزشی قابل توجهی ندارد. پیمان از سال ۱۳۷۹ زادگاهش را ترک کرد و در شهر کرمان ساکن شد تا به ورزش حرفه ای ادامه دهد.
او حالا یکی از ورزشکاران موفقی است که دو مدال طلای مسابقه های پاراالمپیک ۲۰۱۲ لندن، فقط بخشی از افتخارها و موفقیت هایش محسوب می شود؛ افتخارهایی که بی تردید ادامه خواهند داشت.
دویدن را از چه سالی و چطور آغاز کردید؟
ورزش را از کودکی با پدر و برادرم شروع کردم. از نوجوانی همراه برادر بزرگم «پژمان» می دویدم. اوایل، دویدن بیشتر برایم تفریح بود اما با گذشت زمان، علاقه ام به دوومیدانی بیشتر شد. پژمان، هم دوچرخه سواری می کرد و هم خوب می دوید. یادم می آید ۱۴ ۱۳ ساله بودم که یک مسابقه مهم داشت. مربی اش پیشنهاد داد من هم در آن مسابقه شرکت کنم. پژمان به خط پایان نزدیک شده بود که پشت سرش قرار گرفتم. برادرم دونده خیلی خوبی بود و تعجب کرد که چه کسی توانسته به او برسد. وقتی مرا پشت سرش دید، صبر کرد تا با هم از خط پایان عبور کنیم. این قهرمانی مشترک، خیلی لذت بخش بود و باعث شد نگاهم به «دویدن» جدی تر شود و در مسابقه های بیشتری شرکت کنم.
موفقیت هایتان در میادین حرفه ای و رسمی از کجا شروع شد؟
سال ۱۳۸۱ در مسابقه های کشوری که در اصفهان برگزار می شد، در دوی صحرانوردی به مقام اول و مدال طلا رسیدم. در آن رقابت ها با آقای خسرو غلامی آشنا شدم. ایشان متوجه استعدادم شدند و مرا به آقایان «سروری» و«پورغلام» معرفی کردند. با کمک آنها ورزش را حرفه ای پیگیری کردم. اواخر سال ۱۳۸۴ هم به مسابقه های بانک کشاورزی که زیرنظر فدراسیون دوومیدانی برگزار می شد، راه پیدا کردم. این رقابت ها سطح بالایی داشت و بین ورزشکاران عادی برگزار می شد. از هر استان نفر اول و برتر ماده های مختلف شرکت کرده بودند.
اولین بار که وارد یک میدان بین المللی شدید، چه حسی داشتید؟
وقتی قرار شد برای بار اول در رقابتی بین المللی شرکت کنم، نگران نتیجه بودم به همین دلیل تمرین هایم بیشتر و سخت تر از همیشه بود. اولین حضورم در رقابت های برون مرزی، به مدال رسید و در مسابقه های جهانی دوومیدانی در سوئد مدال طلا گرفتم. این موفقیت بعد از آن تمرین های سخت خیلی برایم دلچسب بود. خوشحال بودم که تمرین های سختم به نتیجه رسید و توانستم باعث شادی خانواده ام، مربی و دوست عزیزم آقای «سجاد مرادی» و البته مردم کشورم بشوم.
چه عارضه ای باعث شده ورزش حرفه ای را در پاراالمپیک ادامه دهید؟
به دلیل مشکل مادرزادی، نسبت به همسالانم بهره هوشی کمتری داشتم. به همین دلیل در مسابقه های پاراالمپیک در کلاس T شرکت می کنم. کلاس «T» یکی از سخت ترین کلاس های ورزشی پاراالمپیک است و رکوردهای آن بسیار بالاست. اگر بخواهیم در این کلاس صاحب عنوان های بین المللی شویم، باید خود را بین افراد توانمند (آزاد) کشور مطرح کنیم. من هم برای ورود به این کلاس عنوان های زیادی به دست آوردم که بهترین آنها قهرمانی در مسابقه های بزرگسالان کشور بود.
برخورد خانواده و اطرافیان با مشکل شما چطور بود؟
اگر بخواهم روراست جواب بدهم، باید بگویم تفاوت هایی بود ولی من توانستم ثابت کنم که «موفقیت، مادرزادی نیست بلکه باید آن را به وجود آورد.» البته اوایل نگاه ها فرق می کرد و خیلی ها به من اعتماد نمی کردند ولی با ورزش کردن نشان دادم معلولیت محدویت نیست به طوری که دیگر خودم و اطرافیانم این موضوع را فراموش کرده ایم. خانواده می تواند نقش مهمی در موفقیت هر کسی داشته باشد. در مورد من هم همین طور بود، اما اراده خودم هم تاثیر خیلی زیادی در ادامه مسیرم و رسیدن به موفقیت داشت.
جدی شدن ورزش تاثیری بر زندگی تان داشت؟
پیمان نصیری قبل از شروع ورزش با سال های بعد از آن قابل مقایسه نیست. اعتماد به نفسم خیلی بالا رفت؛ مثل این بود که زندگی ام جان تازه ای گرفته است. اوایل خودم کمتر متوجه این موضوع بودم ولی اطرافیان هم می گفتند: «آدم دیگری شده ای!» ورزش، هم روی جسمم تاثیر داشت و هم روی روحیه و رفتارم. آنقدر که مشکل مادرزادی برایم بی اهمیت شد و دیگر روی زندگی ام اثر نداشت. بعد از آن هم پستی و بلندی های زیادی داشتم که با کمک خدا از آن عبور کردم و هر مشکل دیگری هم باشد، پشت سر می گذارم.
فکر می کنید اگر دچار این مشکل نبودید، زندگی تان جور دیگری بود؟
بستگی دارد به معلولیت چطور نگاه کنیم. می شود فکر کنیم چون این مشکل برایمان پیش آمده، نمی توانیم مثل بقیه به زندگی ادامه بدهیم ولی من فکر کردم هیچ محدودیتی نسبت به بقیه ندارم و تلاش و پشتکاری که داشتم، باعث شد حتی بین افراد توانمند هم جزو برترین ها باشم. این حس تاثیر پررنگ و مثبتی بر زندگی ام داشت.
ورزش حرفه ای با شرایط و سختی های خاصش چطور است؟
شروع ورزش بسیار دوست داشتنی است ولی ادامه آن به صورت حرفه ای زندگی معمولی را بسیار سخت می کند. مدت زیادی در اردو یا تمرین هستم و نمی توانم مثل بقیه مردم در کنار خانواده ام باشم. با این حال، به دست آوردن موفقیت در کنار شادی مردم، سختی ها را برایم کمرنگ می کند و باعث می شود زندگی شادتری داشته باشم. از طرف دیگر، از اینکه توانسته ام باعث سربلندی خانواده ام بشوم، احساس خیلی خوبی دارم.
از ازدواجتان بگویید.
وسیله یکی از دوستان مشترک، با همسرم آشنا شدم. بعد از اینکه نسبت به ایشان و خانواده شان شناخت کافی پیدا کردم، به خواستگاری رفتم. اوایل پدر خانمم کمی سخت گیری کردند اما بالاخره رضایت دادند و حالا مرا باعث افتخار خانواده شان می دانند. الان یک پسر ۳ ساله به نام «آرتین» داریم که ششم تیر ۱۳۸۹ وقتی من در مسابقه های بین المللی تونس بودم، به دنیا آمد. آن مسابقه ها شرایط خاصی داشت. تونس از میزبانی اش استفاده کرد و نتیجه را به نفع ورزشکار خودش تغییر داد. من روز اول در دوی ۸۰۰ متر زودتر به خط پایان رسیدم اما در تابلوی نتایج برایم اعلام خطا شد و دونده تونسی را اول اعلام کردند. مربی من فیلم گرفته بود و وقتی فیلم را بازبینی کردیم، هیچ خطایی وجود نداشت. روز بعد در مسابقه دوی ۱۵۰۰ متر، همان دونده تونسی رقیبم بود. برای بردن انگیزه بیشتری داشتم و توانستم با فاصله زیادی زودتر از بقیه به خط پایان برسم و طلا بگیرم.
دوست دارید پسرتان هم دونده شود؟
آرتین هنوز خیلی کوچک است ولی گاهی او را همراه خودم به پیست تمرین می برم. واقعیت این است که در کشور ما به ورزش های انفرادی زیاد توجه نمی شود. البته اخیرا برخوردها کمی تغییر کرده و امیدوارم وضعیت ما بهتر شود. دوومیدانی یک ورزش سخت اما دوست داشتنی است. اگر او بخواهد دونده شود، حمایتش می کنم.
نظر همسرتان درباره ورزش حرفه ای شما چیست؟
هر چند سعی می کنم خانواده ام هیچ کمبودی نداشته باشند اما به دلیل حضور در اردوهای طولانی، همسرم اذیت می شود. با این حال خیلی خوب من را درک می کند و همه جا یار و همراهم است.
نشر از گروه مجله اینترنتی اجتماعی جادوی کلمات
http://mosbatandishan1.blogfa.com
+ نوشته شده در جمعه بیست و هفتم دی ۱۳۹۲ ساعت ۲:۵۶ ق.ظ توسط مدیریت جادوی کلمات
|
